معرفی سریال «بوجک هورسمن» (رافائل باب وکسبرگ، ۲۰۲۰-۲۰۱۴) | بوجک هورسمن سیتکام نیست

یک ضرب‌المثل قدیمی سرخپوستی می‌گوید: «سه چیز واقعی وجود دارد: خداوند، حماقت انسان‌ها و خنده. دوتای اولی از حوزۀ درک ما خارج هستند، پس باید تا جایی که می‌توانیم از سومی استفاده کنیم.» بوجک هورسمن سریالی است که جای خالی خنده را در زندگی ستاره‌های ثروتمند هالیوود برجسته می‌کند. ستاره‌هایی که با پول توانایی خرید هرچیزی را دارند به غیر از خوشبختی در زندگی. آنان معنا و هدف زندگی خود را به دلیل شهرت بی‌حد و اندازۀ‌ به‌دست آمده گم کرده‌اند. بوجک هورسمن ساختۀ کمدین با استعداد امریکایی یعنی رافائل باب وکسبرگ است که با همکاری دوست تصویرگرش یعنی لیزا هَنوالت در سال ۲۰۱۴ نخستین فصل خود را از طریق نتفلیکس ارائه داد. بوجک هورسمن تا کنون از سوی سایت ایندی‌وایر به عنوان بزرگ‌ترین سریال تلویزیونی انیمیشنی تاریخ انتخاب شده است. آخرین فصل این سریال انیمیشنی در سال ۲۰۲۰ عرضه گشت.

خلاصه داستان

بوجک هورسمن ستارۀ کمدی محبوب در دهۀ ۹۰ میلادی است، که سال‌هاست هیچ موفقیتی در عرصۀ سینما و تلویزیون نداشته. او که در دهۀ ۵۰ زندگی خود است، تصمیم می‌گیرد تا با کمک دایانا نگوین یک بیوگرافی از زندگی خودش بنویسد. نوشتن این کتاب بهانه‌ای است تا بوجک نگاهی دوباره به گذشتۀ تاریک و روشن خودش بیندازد و بی‌معنا شدگی زندگی‌اش را در قلب لس‌آنجلس بپذیرد. بوجک یک دائم‌الخمر سیگاری است که پوچی زیستن، کل وجودش را فرا گرفته. او آرزو دارد تا در نقش یک قهرمان سابق ورزش دو و میدانی یعنی سِکرِتِریت بازی کند. قهرمانی که درست نقطۀ مقابل بوجک است.

مضامین سریال

بوجک هورسمن دارای مضامینی همچون افسردگی، اعتیاد،‌ ترومای روانی و نژادپرستی رایج در جوامع پیشرفتۀ امروزی است. این سریال انیمیشنی از یک سیتکام خنده‌دار فراتر می‌رود و به واکاوی روانشناسانۀ شخصیت‌هایش می‌پردازد. این سریال در تصویری که از زندگی سلبریتی‌های هالیوودی ارائه می‌دهد، علی‌رغم شخصیت‌های نیمه‌انسان و نیمه‌حیوانش بسیار واقع‌گرا است. بوجک اسبی که حرف می‌زند و مانند انسان‌ها راه می‌رود اما به روشنی آینۀ انسان معنا زدۀ قرن بیست و یک است. بوجک عاطفۀ انسانی پایدار و دوطرفه را در زندگی‌اش ندارد. او ازدواج نکرده و از پذیرفتن هرگونه مسئولیتی شانه خالی کرده و در نهایت بازهم به الکل پناه می‌برد.

انسان‌هایی در قالب حیوان

طراحی شخصیت‌های بوجک هورسمن یکی از نقاط عطف این سریال محسوب می‌شود. طراحی‌های سورئال لیزا هَنوالت جهانی فانتزی و در عین حال بسیار واقعی خلق کرده است. او برای برجسته‌کردن دنیای امروزی شخصیت‌هایش را تا حد ممکن غیرواقعی کرده است. به عنوان مثال بوجک هورسمن انسانی است با سر یک اسب، آقای پینات باتر انسانی است با سر یک سگ و پرنسیس کارولین انسانی است با سر یک گربه. بیننده در عین اینکه ما به ازای بیرونی این شخصیت‌ها را می‌تواند در جهان اطراف خودش ببیند، به هیچ عنوان آنان را فراموش نمی‌کند. استفاده از شیوۀ روایتی هزاران ساله برای تعریف قصه، یعنی دادن صفاتی انسانی به حیوانات، یکی از عوامل جذابیت بوجک هورسمن است.

کمدی- تراژدی

بوجک هورسمن به طور کامل طبق قوانین کمدی عمل نمی‌کند. در این سریال بعضی شخصیت‌ها علی‌رغم قانونِ هیچکس در کمدی آسیب نمی‌بیند، می‌میرند و یا بهتر است بگوییم اوردوز می‌کنند. این سریال در عین آنکه وضعیتی کنایی را برای شخصیت اصلی خلق کرده است (دلقکی که خود از همه افسرده‌تر است) کاملا یک کمدی خنده‌دار نیست و پهلو به پهلوی تراژدی هم می‌زند. به همین دلیل بوجک هورسمن را می‌توان یک کمدی- تراژدی و یا پرچم‌دار شکل جدیدی از سریال‌های تلویزیونی یعنی سَدکام (Sadcom) دانست. بوجک هورسمن بدون شک یکی از موفق‌ترین سریال‌های انیمیشنی تاریخ است.