در بسیاری از اوقات این اولین‌ها هستند که نقش مهمی را ایفا می‌کنند. این‌ها سرآغاز یک جریان بی‌پایانند که به هیچ‌وجه متوقف نمی‌شوند. برای ساختن یک دیوار مستحکم باید خشت اول را درست و حساب‌شده قرار داد. سرزمین من؛ ایران، دارای فرهنگ‌های متنوع و غنی‌ای است که هر کدام از این فرهنگ‌ها راهی را برای رساندن خود به هنر انتخاب کرده‌اند. فرهنگ فولکلور و هنر به شکلی با هم عجین شده‌اند که به هیچ‌وجه نمی‌توان این دو را از یکدیگر جدا کرد. در واقع هنر بومی و محلی یکی از آن اولین خشت‌هایی است که در رشد فرهنگ و جامعۀ ما نقش بسیار مهمی دارد. پس بهتر است که از این خشت با ارزش محافظت شود و با روی کار آمدن هنرهای جدید از بین نرود.
معرفی آلبوم
حال می‌خواهم شما را با یکی از آلبوم‌های موسیقی فولکلور آشنا کنم. آلبومی که خواننده‌اش را چندی پیش از دست داده است. چِم نام آخرین آلبوم موسیقی خوانندۀ فولکلور کشومان، مرحوم ابوالحسن خوشرو است. بر روی کاور این آلبوم معنی واژۀ «چم» به این شکل توضیح داده شده است: «در پهنۀ گویِشوارانِ زبان تَبَری، واژۀ «چِم» در موقعیت‌هایی گوناگون و متفاوت اما با مفهومی یکسان کاربرد دارد. چه آنجا که روزگار روی سخت‌اش را بنمایاند و آدمی در تنگنا قرار گیرد، به چِم می‌افتد، چه آنجا که راهواری در میان مهِ به دام افتاده، در انبوه جنگل و کوه، راه گم کند، به چِم می‌افتد، و چه آنجا که صید از بدِ تقدیر در دام صیاد گرفتار آید، به چِم می‌افتد. آری چِم، راز آلودیست که گویی از آغازِ آدم بوده و تا پایان نیز خواهد بود».
موسیقی فولکلور
موسیقی، هنری است که در همان ابتدای خلقت همراه انسان بوده و همیشه انسان با خویشتن نغمه‌ای را زیر لب می‌خوانده است. موسیقی فولکلور شاید ابتدایی‌ترین نوع موسیقی باشد اما تاثیرش آن‌چنان زیاد است که هر انسانی با هر اعتقاد و با هر نظری آن را می‌پذیرد و به هیچ وجه آن را رد نمی‌کند. موسیقی فولکلور در واقع هنر ناب و خالصی است که سرشار از اصالت و صداقت است. موسیقی‌ای است که در دوران نوزادی، مادرانمان با آوای دل‌انگیزشان آن را برایمان می‌خواندند. موسیقی فولکلور هنری است که در آیین‌ها و مراسم‌ها همه را به وجد می‌آورد، نوایی که از نی چوپان‌ها بر می‌خیزد و با طبیعت بکر مناطق بومی ایران آمیخته می‌شود.
هفت قطعۀ پرُفروش
آلبوم چم در اسفند ۹۸، چند روز پس از فوت استاد ابوالحسن خوشرو منتشر شد و جزو آلبوم‌های پرفروش ماه نیز قرار گرفت. این آلبوم متشکل از هفت قطعه است. صبح روجا، چشم انتظاری (بر اساس ملودی‌ای از کیامهر اولادزاد)، چِم (امیری خوانی)، بِرو بِهار (بر اساس ملودی قدیمی زهرا جان- آواز مقدمه از حسین رضا احمدی)، بی ته، بی‌قراری و صِواحی سو، قطعات این آلبوم را تشکیل می‌دهند. این آلبوم در واقع به سبک موسیقی فولکلور مازندرانی تولید شده و اشعار آن توسط دو شاعر مازندرانی؛ شعبان نادری رجه و کامبیز اکبری هولاری سروده شده و آهنگسازی آن بر عهده سیاوش طالبی بوده و توسط گروه امیر پازواری اجرا شده است. دوستداران موسیقی فولکلور جهت تهیۀ این آلبوم می‌توانند به سایت بیپ تونز مراجعه کنند.
مقاله خیلی خوبی بود، از کارهای شاخص قدیمی استاد خشرو هم مطلب بزارید. با تشکر