معرفی سریال «صد» (جیسون روتنبرگ، ۲۰۱۴-۲۰۲۰) | آخرش خیلی نزدیکه!

 اگر موشک‌های اتمی شلیک شوند، سرنوشتِ انسان چه خواهد شد؟ کسی که اولین موشک را شلیک کند، نابودی نوع بشر را امضا کرده است و به سختی می‌توان، زمین را بعد از آن تصور کرد. اما سریال صد (The 100) تلاش می‌کند سرنوشت بشریت بعد از بحران اتمی در جهان و غیر قابل سکونت شدن زمین را در هفت فصل روایت کند. بعد از پخش نخستین فصل این مجموعه، تا سال ۲۰۲۰، شش فصل دیگر ساخته و پخش شد و به گمانم همین کافیست تا به میزان محبوبیت آن در میان تماشاگران پی ببریم. در موفقیت این سریال علمی-تخیلی که لاجرم از گرایشات سیاسی خاصی نیز پیروی میکند، پای نتفلیکس در میان است و اصلا جای تعجب ندارد، زیرا هرجا سخن از سریال است، نتفلیکس می‌درخشد.

امتیاز ۷/۶ از آی‌ام‌دی‌بی را کنار رضایت ۹۳ درصد منتقدان راتن تومیتوز بگذاریم و ماجرای نابودی انسان و جهان پساآخرالزمانی را نیز به این موارد اضافه کنیم تا مجاب شویم که نباید تماشای سریال صد را از دست دهیم. این قصۀ پرکشش و مهیج که نیمی در زمین و نیمی در آسمان می گذرد، به طور میانگین ۱/۵ میلیون تماشاچی در هر فصل خود داشته است. انتظار هواداران این مجموعه را در سال ۲۰۲۰ به پایان رسید و فصل هفتم آن، به عنوان آخرین فصل به نمایش درآمد.

خلاصه داستان

۹۷ سال بعد از جنگ اتمی در زمین و غیرقابل سکونت شدن آن به خاطر گسترش تشعشعات رادیواکتیو، انسان‌هایی که توانسته‌اند برای نجات خود، به فضا بروند، ۱۰۰ نفر از جوانان زندانی خود را به زمین می‌فرستند تا از طریق آنها متوجه شوند که شرایط زمین برای ادامۀ زندگی، رو به راه شده است یا نه. کلارک، دختر جوانی است که با دانش و توانایی‌های خود تلاش می‌کند جان دوستانش را نجات دهد. در فصل‌های ابتدایی، ماجرای جنگ با ساکنان زمین که توانسته‌اند زنده بمانند روایت می‌شود و تا فصل هفتم، کلارک، همواره مجبور است انتخاب‌هایی کند تا از مردمش محافظت کند. انتخاب‌هایی که شاید از زاویه‌ای دیگر جنایت باشد و او تا انتها، از عواقب آنها رهایی ندارد. در این هفت فصل، زمین چندین بار، توسط اتفاقات مختلف، تا مرزهای نابودی پیش می‌رود تا زمانی که دیگر امکان سکونت‌اش را برای همیشه از دست می‌دهد. اما آنچه سرانجام در صد اتفاق می‌افتد، اصلا قابل پیش بینی نیست.

فیلمنامۀ پرُ‌کشش

صد سریال فوق‌العاده‌ای نیست، اما در بسیاری موارد، حرف‌هایی برای گفتن دارد. طراحی صحنۀ فیلم تقریبا بدون اشکال است و به خوبی می‌تواند فضای زمین پساآخرالزمانی را تصویر کند. طراحی لباس و موسیقی هم به کمک صحنه‌آرایی می آیند و حالا زمان آن است که شخصیت‌ها، آرام آرام ساخته شوند. یکی از اساسی‌ترین مشکلات سریال از همین نقطه آغاز می‌شود. ما با شخصیت‌هایی مواجهیم که پیش زمینۀ به درد بخوری از آنها نداریم و قصه هم چیزی به دانش ما نمی افزاید لذا همراه شدن ما با آنها خیلی دیر اتفاق می‌افتد. کارگردانی فیلم هم معمولی است و گاهی سعی می‌کند با دوربین روی دست‌های غیرضروی هیجان بیافریند، اما ریشۀ اصلی هیجان در فیلمنامه است. فضاسازی درست به اضافۀ شخصیت پردازی متوسط در فصل اول، فیلمنامۀ پرکشش را به فصل‌های بعدی می‌رساند که در آنها مشکل شخصیت‌پردازی بسیار کم‌رنگ شده و تازه صد جان می‌گیرد.

زمین بدون انسان

زمینی که تا همین الان هم، خیلی از آن را نابود کرده‌ایم. آمارها می‌گوید بخش قابل توجهی از عوامل حیات در زمین، توسط ما انسان‌ها از بین رفته است. از جنگل‌ها گرفته تا قطب‌ها و یخچال‌های طبیعی و دریاها. واقعا یک فاجعۀ اتمی می‌تواند، کلکسیون فجایع انسانی در زمین را تکمیل و به حیات آن پایان بخشد؟ مشکل این سیاره، چیزی جز انسان است؟ زمین بدون ما، جای بهتری نیست؟ به همۀ این سوال‌ها، باید بعد از دیدن سریال صد پاسخ داد.