فوت و فن محاسبه و هزینه شارژ ساختمان | سرگرمی هر روز زندگی آپارتمانی!

شاید شما هم برای یک بار که شده با جمله «طرف فرهنگ آپارتمان نشینی نداره» برخورد کرده باشید. این جمله زمانیکه پدیدهٔ آپارتمان نشینی در کشور ما رو به گسترش بود زیاد شنیده می‌شد. بیان چنین جمله‌هایی به این دلیل بود که آدم‌هایی که تا چند سال قبل در خانه‌های تک یا دو طبقه دربست با متراژ بالا زندگی می‌کردند حالا برای اینکه بتوانند با زندگی شهری کنار بیایند مجبور بودند محیط زندگی‌شان را که مدت زمان زیادی از شبانه روز را در آن می‌گذرانند با دیگران تقسیم کنند. اگر صدایی بالا می‌رفت، اگر کفش‌ها در راه‌پله گذاشته می‌شد صدای همسایه‌ها بلند می‌شد که واحد خاطی فرهنگ آپارتمان نشینی ندارد.

یکی از موضوعاتی که در بیشتر ساختمان‌ها و مجتمع‌ها مشکل ساز است پرداخت حق شارژ در ساختمان است. قانون تملک آپارتمان‌ها از سال ۱۳۴۳ به تصویب رسیده و در اصلاحیه‌هایی که در سال‌های بعد روی آن انجام شده نکته مبهمی درباره پرداخت حق شارژ و سایر مسائل مربوط به آپارتمان نشینی ندارد اما با این وجود راهروهای دادسراها و دادگاه‌ها پر است از افرادی که برای احقاق حقوق خود در آپارتمانشان وارد این مراجع قضایی می‌شوند. در این گزارش می‌خواهیم به تمام سؤالاتی که امکان دارد درباره نحوه پرداخت و عدم پرداخت حق شارژ برای شما پیش آید پاسخ دهیم.

حق شارژ ساختمان و نحوه محاسبه آن چگونه است؟

همه ساختمان‌ها از ۲ تا چند طبقه هزینه‌هایی را به همراه دارند. آن قسمت از هزینه‌ها مانند نگهبانی، آب، برق، گاز، نظافت و… که مشترک هستند باید میان اهالی ساکن در آن ساختمان تقسیم شود. تمام افراد هم باید این هزینه‌ها را پرداخت کنند. به طور کل به هزینه‌های مشترک در یک ساختمان حق شارژ ساختمان می‌گویند. مطابق تبصره ۱ ماده ۴ قانون تملک آپارتمان‌ها مدیران مجموعه با رعایت مفاد این قانون، میزان سهم هر یک از مالکان یا استفاده‌کنندگان را تعیین می‌کنند.

بر اساس قانون تملک آپارتمان‌ها هزینه‌های مشترک به دو نوع ثابت و نسبی تقسیم می‌شود. هزینه‌های نسبی بر اساس سهم هر یک از مالکان و بر اساس مساحت زیر بنا محاسبه می‌شود. هزینه‌های ثابت هم ارتباطی به متراژ ساختمان ندارد. هزینه‌های ثابت اعم از سرایدار، نگهبان، آسانسور، هزینه‌های نگهداری و تاسیسات، باغبان و قسمت‌های مشترک است.

شارژ ساختمان باید صرف چه مواردی شود؟

هزینه شارژ ساختمان باید حتما صرف مواردی شود که در قانون تعیین شده و ریالی از آن نباید خرج مصارف دیگر شود. مطابق ماده ۲۸ قانون تملک آپارتمان‌ها این هزینه‌ها شامل: هزینه‌های مرتبط با سرایدار بر اساس مصوبه مجمع، هزینه برق عمومی، هزینه آب، هزینه گاز بر اساس ماده ۲۹ مقررات، هزینه تعمیرات و نگهداری، هزینه گل‌کاری و نگهداری باغچه‌ها، هزینه لوازم مصرفی نظیر لامپ، مواد شوینده، تجهیزات نظافتی، سایر هزینه‌های ضروری به تشخیص مدیر یا تصویب مجمع است.

واحدهای خالی از سکنه

‌همه مالکان و همه واحدها موظف به پرداخت شارژ ساختمان هستند. قانون روی این موضوع صراحت و تاکید دارد. مطابق ماده ۴ قانون تملک آپارتمان‌ها «حقوق و تعهدات و همچنین سهم هر یک از مالکان قسمت‌های اختصاصی از مخارج قسمت‌های مشترک متناسب است با نسبت مساحت قسمت اختصاصی به مجموع مساحت قسمتهای اختصاصی تمام ساختمان به جز هزینه‌هایی که به دلیل عدم ارتباط با مساحت زیربنا به نحو مساوی تقسیم‌ خواهد شد و یا اینکه مالکان ترتیب دیگری را برای تقسیم حقوق و تعهدات و مخارج پیش‌بینی کرده باشند. پرداخت هزینه‌های مشترک اعم از اینکه ملک مورد استفاده قرار گیرد یا نگیرد الزامی است.» بنابراین اصلا مهم نیست که یک واحدی خالی از سکنه است و یا مالک یک واحد برای چند مدت در ساختمان حضور نداشته است.

حق پرداخت شارژ به عهده مستأجر است؟

این مورد کاملا بستگی به قرارداد و توافق بین موجر و مستاجر دارد. اگر در قرارداد قید شود که موجر باید شارژ را پرداخت کند این هزینه بر عهده اوست. اما اگر توافق شده باشد که پرداخت شارژ به عهده مستاجر است نباید از پرداخت آن شانه خالی کند. اما اگر در زمان تنظیم قرارداد توافقی بر سر این موضوع نشود به این معنی است که مستاجر باید هزینه‌ها را بپردازد آن هم به این دلیل است که شارژ جزو هزینه‌هایی است که برای استفاده از محل سکونت پرداخت می‌شود.