«من همه مسیرها رو اشتباه رفتم، بدترین نمایشنامه رو انتخاب کردم، بدترین بازیگر رو و بدترین کارگردان رو. چرا این جوری شد؟ کجا رو درست نرفتم؟» مل بروکس استاد ساختن کمدی‌هایی است که یک موضوع خاص را هجو می‌کنند. در بیشتر فیلم‌هایش او به هجو انواع ژانری مانند وسترن، وحشت، علمی تخیلی و حتی معمایی پرداخته است، اما در تهیه‌کنندگان که اولین فیلم او در مقام کارگردان است او به طور خاص دو مقوله را به شوخی می‌گیرد. هیتلر نازی و تهیه‌کنندگان نمایش‌های برادوی را. تهیه‌کنندگان با بازی زیرو موستل و جین وایلدر را می‌توان از بهترین کمدی‌های دههٔ ۱۹۶۰ آمریکا دانست. این فیلم توانست علاوه بر جایزه بهترین فیلمنامه اسکار برای مل بروکس، امتیاز ۹۰ از ۱۰۰ را هم از سایت راتن تومیتوز بدست آورد. مل بروکس بعدها نمایشنامه‌ای از روی این فیلم نوشت و به روی صحنه برد.
تهیه‌کنندگان داستان یک تهیه‌کنندهٔ شکست‌خوردهٔ برادوی به نام مکس بیالیستاک (با بازی زیرو موستل) را روایت می‌کند که برای تامین سرمایهٔ نمایش‌هایش زنان ثروتمند پیر را اغوا می‌کند. لئو بلوم (با بازی جین وایلدر) که یک حسابدار هیستیریک و بی‌دست‌وپا است در یک حساب و کتاب ساده متوجه می‌شود که بیالیستاک دو هزار دلار بیشتر از آنچه برای نمایشش احتیاج داشته پول گرفته است. بلوم می‌گوید برای یک نمایش شکست‌خورده هرچقدر هم که پول گرفته باشی، کسی به دنبال پولش نخواهد آمد، چون هیچ سودی به دست نیامده است. بیالیستاک فکر بکری به ذهنش می‌رسد، او یک نمایش شکست‌خوردهٔ دیگر را روی صحنه می‌برد و برایش یک میلیون دلار سرمایه جذب می‌کند.
تهیه‌کنندگان از حیث اجرای کمدی، پر از صحنه‌های بی‌نظیر و با اجرایی فوق‌العاده در ریتم و هماهنگی است. بازی زیرو موستل را در این فیلم شاید بتوان بهترین بازی او در کل دوران بازیگری‌اش دانست. موستل آنچنان پر انرژی نقشش را ایفا می‌کند که معمولی‌ترین کنش‌ها هم بامزه به نظر می‌آیند. بازی اغراق‌شدهٔ او در کنار جین وایلدر جوان و تازه کار، یکی از به‌یادماندنی‌ترین هم‌بازی‌های فیلم‌های کمدی را ثبت کرده است. جین وایلدر برای تهیه‌کنندگان تا نامزدی بهترین نقش مکل مرد اسکار هم پیش رفت.
نمایشنامه‌ای که بیالیستاک برای یک شکست تضمین‌شده انتخاب می‌کند توسط یک نئونازی مفلوک (با بازی کنث مارس) نوشته شده که داستانی عاشقانه و ستایشگرانه از هیتلر را به نمایش می‌گذاشت. بیالیستاک و بلوم برای کارگردانی این نمایش یک کارگردان همجنسگرای موزیکال برادوی را انتخاب می‌کنند و نقش هیتلر را هم یک خوانندهٔ پاپ سطح پایین به عهده می‌گیرد. نمایش از یک ستایش بی‌حدوحصر از هیتلر به یک نمایش کمدی و هجو موزیکال تبدیل می‌شود، تا حدی که یکی از تماشاگران می‌گوید: «احتمالاً تا ده سال روی صحنه بمونه». یکی از خنده‌دارترین لحظات فیلم آنجایی است که نویسنده نمایشنامه خطاب به تماشاچیانی که از خنده روده‌بر شده‌اند می‌گوید: «نخندین، این یه نمایش خنده‌دار نیست. هیتلر هیچ وقت نمی‌گفت بیبی بیبی، من اینا رو ننوشته بودم».
تهیه‌کنندگان کمدی پرانرژی‌ای است که مدام تماشاگرش را غافلگیر می‌کند. فیلمی که با هربار فکر کردن به آن هم می‌توانید قهقه بزنید.
نظرات کاربران
نظرات کاربران