معرفی سریال «بندیش بندیت» (آناند تیواری، ۲۰۲۰) | موسیقی و دیگر هیچ!

آمازون پرایم که در هند یکی از رقیبان سرسخت شرکت نتفلیکس شناخته می‌شود این بار با سریال بندیش بندیت (یاغیان موسیقی) توجه طرفداران سریال‌های پخش خانگی را به خود جلب کرده است. امتیاز ۸.۷ از کاربران سایت آی‌ام‌دی‌بی تاییدکنندهٔ میزان علاقهٔ مخاطبان به این سریال است.

راده شخصیت اصلی داستان پسری جوان است که برای به دست آوردن مقام والای شاگردان خاص آواز پدربزرگ خود که یکی از مفاخر موسیقی کلاسیک هند است، در تلاش و تکاپو است. سکانس اول چنان قدرتمند و بدیع شروع می‌شود که بیننده با هر سلیقه‌ای را درگیر و همراه می‌‌کند. کلاس سنتی آواز کلاسیک هندی که تنها با آواز، خط اصلی داستان را به نمایش می‌گذارد، طراحی بصری جذابی با زبان موسیقی است.

داستان اصلی که به صمیمیت و شفافیت خود موسیقی کلاسیک هند است در همان بیست دقیقه اول مخاطب را جذب می‌کند اما به علت قانون همیشگی صنعت سینما و تلویزیون یعنی فروش و هر چه بیشتر دیده شدن اثر، مضامین عاشقانه‌ای به آن اضافه می‌شود که ریتم داستان را به هم می‌زند. مقابلهٔ دو سبک موسیقی مدرن و سنتی هند و گاهی التقاط این دو با هم به صورت نمادین در رابطه راده و تمنا به عرصه نمایش درآمده و گویای وضعیت اکنون این دو موسیقی در هند است.

انتخاب اسم راده و محل زندگی‌اش یعنی ایالت راجستان اشاره استعاری به کریشنا است؛ اسطوره‌ای که فلوت می‌نوازد و محفل‌اش را در راجستان به پا می‌کند. گره‌های داستان در خدمت ژانر اصلی سریال یعنی درام/ موزیکال است و مانند بیشتر مسائل فنی و تکنیکی غیر از موسیقی و بازی نیمی از بازیگزان، در حد متوسط باقی می‌ماند. در کل نماها و فیلمبرداری همانند فیلم‌های توریستی شسته رفته و بسیار تجاری است. در واقع نماها برای داشتن جذابیت به جلوه‌های هنر معماری سنتی و موتیف‌های لباس شخصیت‌ها‌، متوسل می‌شوند.

فرهنگ‌سازی از دیگر نقاط برجسته سریال است مانند مقابله با تبعیض‌های جنسیتی، ازدواج‌های سنتی و حتی رسم ارباب رعیتی که به عنوان جزئی از سنت راجستان و بیشتر مناطق هند ریشه دارد. تا آنجا که با وجود ستایش موسیقی سنتی هند‌، تعصبات افراطی در باب رعایت چارچوب‌های آن و محدود کردنش به روش‌های قدیمی را مورد انتقاد قرار می‌دهد.

موسیقی شگفت‌انگیز آهنگسازان توانایی چون شنکر، احسان، لوی و خوانندگی اعجاب‌انگیز و دلنشین جاویدعلی پی اصلی سریال را در بر دارد و داستان در درجه دوم، بیشتر وسیله‌ای برای درک کردن بیشتر احساسات میان نت‌های موسیقی است. یکی دیگر از وجوه این سریال، پرداختن تنها به یک سبک از موسیقی سنتی هند است که از مهارت بالای سازندگان قطعه‌ها نشات می‌گیرد و به باورپذیری هرچه بیشتر داستان و شخصیت‌ها کمک می‌کند.

نیمی از بازیگران بار القای احساسات درونی شخصیت‌ها در موقعیت‌های مختلف را به دوش می‌‌کشند در حالی که نیمی دیگر که معمولا بازیگران جوان سریال هستند، از باورپذیری داستان و شخصیت‍‌ها می‌کاهند. والا بودن فعالیت در حوزه موسیقی و تقدسش در تک تک حرکات بازیگر توانا نصیرالدین‌شاه در نقش پندیت‌جی به همراه بازی کامل و بی عیب و نقص آتول کولکارنی در نقش عموی راده دیدنی است. این احترام به موسیقی در بین هیچکدام از شخصیت‌های خانواده راده از بین نمی‌رود حتی زمانی که در مشکلات زیادی درگیر هستند. موسیقی به گونه‌ای آخرین سلاح خانواده در مقابل از هم‌پاشیدگی و نابودی آن توسط هرچیزی در دنیاست.