اگر از علاقه‌مندان هاروکی موراکامی هستید یا حتی شناخت اندکی از او و آثارش دارید، حتما می‌دانید اقتباس سینمایی از آثارش با توجه به جهان و سبک مینیمالیستی‌اش چقدر سخت و دشوار به نظر می‌رسد و تصور اینکه آن توصیف‌های انتزاعی و شخصیت‌های متفاوت را روی پرده سینما ببینم تا چه اندازه نشدنی و غیرممکن می‌نماید. اما اگر به همان اندازه یا حتی کمتر با شخصیت و آثار لی چانگ‌دونگ آشنا باشید می‌دانید که این دیوانگی و جسارت فقط از او انتظار می‌رود و آن‌موقع با خیالی آسوده و با علم به اینکه قرار است اثری خارق‌العاده ببیندید به تماشای شاهکاری می‌نشینید به نام سوزاندن.
اولین اکران فیلم در جشنواره کن ۲۰۱۸ با استقبال منتقدان همراه بود اما فیلم در کمال بهت و تعجب همگان جشنواره را دست خالی ترک کرد تا کن و هیئت داوران با موجی از انتقادات روبه‌رو شوند. اما فیلم از دیگر جشنواره های معتبر جهانی جوایز مهمی را کسب کرد و در ادامه با امتیاز ۷.۵ از آی‌ام‌دی‌بی و ۹۵ از راتن تومیتوز نشان داد که نظر مثبت منتقدان و مخاطبان را جلب کرده است.
سوزاندن با اقتباس از داستان کوتاه سوزاندن انبار اثر هاروکی موراکامی، تلاش می‌کند ببینده‌اش را به جهان ذهنی و بیرونی پسری جوان به نام جونگ سو ببرد؛ جوانی آرام و کم‌حرف که بعد از سال‌ها با هائمی که در کودکی همسایه بوده‌اند روبه‌رو می‌شود و با آمدن بن همسفر هائمی در آفریقا اوضاع تغییر می‌کند.
کمتر فیلمی در این سال‌ها ساخته شده است که تا این حد بتواند بیننده را در خود غرق کند تا جایی که آگاهی نسبت به اطراف را سست کند. لی با دستیابی به لحن درست در اوج پختگی هنری‌اش جهانی را ترسیم می‌کند که به‌سان یک خواب می‌ماند و با یک بینش درست از متن موراکامی و البته با پایبندی به آن، روایت خودش را در موازات با قصه موراکامی می‌سازد. جونگ سو پسری مستاصل و تک‌افتاده و عاشق فاکنر که در جدال با گذشته، خانواده، فقر و همین‌طور عشق هائمی است و سودای نویسنده شدن دارد و حال با آمدن بن یک شخصیت پیچیده و نفوذناپذیر که حتی از توضیح شغلش طفره می رود، باید جایگاه ازدست‌رفته‌اش در نظر هائمی را دوباره به دست آورد و همین تقابل جانگ سو منزوی و کنجکاو با بن پیچیده و مرموز بستری می‌شود برای خلق یک حظ ادبی و بصری محض.
سینمای شرق، به خصوص کره جنوبی در این سال‌ها فیلمسازان بزرگی به سینمای جهان معرفی کرده است که قطعاً لی چانگ دونگ یکی از مهم‌ترین آنهاست؛ که قبلا با فیلم‌هایی مانند واحه و شاعری نبوغ خود را در کارگردانی نشان داده و پشتوانهٔ ادبی او باعث شده شخصیت‌هایی خلق کند که در اوج پیچیدگی و نامانوس بودن قابل درک هستند. او در این فیلم بعد از پنج سال که خوشبختانه از عرصه سیاست دست کشید؛ به سراغ دغدغه امروز جوان‌های کره‌ای و در نگاه وسیع‌تر مردمانی که در جهان سرمایه‌داری و تضاد طبقاتی روز به روز منزوی‌تر و ناامیدتر از قبل می‌شوند رفته است. لی با زاویه و فاصله درست دوربین‌اش و بازی دقیقی که از بازیگرانش می‌گیرد به فرمی صحیح برای به تصویر کشیدن اثر موراکامی رسیده است که سوزاندن را تبدیل به اثری عمیق و اثر‌گذار کرده که به جرات می‌توان آن را در میان برترین آثار قرن بیست‌و‌یک قرار داد.
سوزاندن قصه مصائبی است که امروزه در سکوت و جبر زندگی به ما تحمیل می‌شود و دیدن سکانس پایانی و آن شعله‌های سوزان، چه تلخ و شیرین است وقتی گرمای آن در پوست و گوشتمان رسوخ می‌کند. سوزاندن را تجربه کنید.
نظرات کاربران
نظرات کاربران