معرفی فیلم «رضا» (علیرضا معتمدی، ۱۳۹۶) | نخند فکر میکنن الکی می‌خوایم جداشیم!

رضا اولین ساختهٔ علیرضا معتمدی است که برای نخستین بار در جشنوارهٔ جهانی فیلم فجر در سال ۹۶ به نمایش درآمد. رضا را می‌­توان از عاشقانه‌ترین فیلم‌­های چند سال اخیر سینمای ایران دانست. فیلمی خوش‌فرم که در یک جمله می‌­توان آن را گرفتار بودن در یک عشق ابدی دانست.

ماجرای فیلم رضا

رضا داستان مردی میانسال به نام رضا است که پس از طلاق گرفتن از همسرش (با بازی سحر دولتشاهی) در تلاش است تا جای خالی او را به نوعی پر کند. ناتوانی او در رهایی از بند عشق زندگی­‌اش را در همان نمای اول فیلم می­‌توان دید. او لباس­‌هایش را برای بیرون رفتن از خانه می­‌پوشد اما ناگهان تصمیم می­‌گیرد نرود. لباس‌هایش را در می­‌آورد و به تخت‌خوابش پناه می‌­برد. گویی هیچ جایی امن‌­تر از تخت­‌خوابش ندارد. رضا جای خالی همسرش یعنی فاطی را رفته‌رفته متوجه می­‌شود. به طوری که در ابتدای فیلم برای دادن نمونه در آزمایشگاه به پوچ بودن کاری که می­‌کنند می­‌خندد، ولی این خنده کم‌کم تلخی خودش را آشکار م‌ی­کند. علت این جدایی هیچ گاه در فیلم بیان نمی‌­شود، چرا که نه فاطی حرفی از آن می‌­زند، و نه رضا اصراری برای گفتن آن دارد. این دو مانند رفتن به تماشای یک فیلم سینمایی از هم جدا می­‌شوند، اما همه چیز به همین اندازه ساده به نظر نمی‌­رسد.

نکات کارگردانی فیلم رضا

رضا در شکل کارگردانی و رسیدن به یک فرم ویژه ما را به یاد فیلمساز کره‌­ای هانگ سانگ سو می­‌اندازد. نماهای طولانی و بدون برش که همیشه فاصله­‌اش را با شخصیت­‌هایش حفظ می­‌کند. این شباهت حتی در داستان فیلم هم نمایان است. رضا مانند شخصیت­‌های سان گو در پی به‌دست آوردن عشق است. او بعد از جدایی از فاطی با دختری ارمنی آشنا می‌­شود به نام ویولت (با بازی ستاره پسیانی). در ادامه به ظاهر رابطهٔ ویولت و رضا کم‌کم جدی می­‌شود اما در روزی که قرار است ویولت برای ناهار به خانهٔ رضا بیاید، فاطی سرزده پیدایش می‌­شود و رضا قرارش را با ویولت کنسل می­‌کند. او آشکارا در پی بودن با فاطی است.

عاشقانه‌ای در اصفهان

داستان فیلم سراسر در شهر اصفهان می­‌گذرد و از این رو می‌توان شاهد یک عاشقانهٔ خاص و به‌یادماندنی بود. علیرضا معتمدی بسیار تلاش دارد تا از قابلیت­‌های بصری اصفهان برای متفاوت کردن فیلم خودش استفاده کند. رضا علی‌رغم آنکه مردی مدرن و امروزی به نظر می­‌رسد اما در عشقش به‌سان شخصیت‌­های افسانه‌­ای روزگاران کهن عمل می‌­کند. افسانه‌­هایی که در شهرهایی چندهزار ساله مانند اصفهان زیسته‌­اند. اندازه قاب فیلم را هم می‌توان یکی دیگر از این تلاش‌­ها برای نزدیک کردن فیلم به جهانی کهن دانست. رضا به شکلی باورنکردنی هر زنی را ملاقات می­‌کند به خود جذب می‌کند؛ اما در خصوص زنی که واقعاً او را می­‌خواهد، از این کار ناتوان است.

بی‌اغراق باید گفت بازی­‌ها در رضا به دل می­‌نشینند. حضور سحر دولت‌شاهی، ستاره پسیانی و حتی رضا داوودنژاد در شکل دادن ترکیبی به‌یادماندنی بسیار موفق بوده است، به گونه­‌ای که مخاطب دلش نمی­‌خواهد حضورشان در فیلم به پایان برسد. بازی خود علیرضا معتمدی نیز از نکته‌­های مثبت فیلم است. رضا را نمی­‌شود تماماً یک فیلم درام نامید، ماهیت کنایی و طنازی معتمدی در برخی صحنه­‌های فیلم، آن را تا مرز یک کمدی پیش می‌­برد. اگرچه بازهم رضا  را نمی­‌شود به تمامی یک فیلم کمدی نامید. رضا فیلمی است که هم می­‌تواند ما را بخنداند، و هم کمی دلمان را برای رضا به درد آورد.