سروت پس از تصادفی ناگهانی که برایش اتّفاق می­‌افتد به دلیل موقعیت خاص سیاسی­‌اش از ایّوب (راننده‌­­اش) میخواهد مسئولیت تصادف را در ازای دریافت پولی هنگفت پس از گذراندن دوران محکومیت، به عهده بگیرد. با پذیرش این پیشنهاد از جانب ایّوب، بحران‌­های جدیدی برای هاجر، همسر ایّوب و اسماعیل، پسرش به وجود­ می‌­آید که آنها را مجبور به انتخاب می­‌کند، انتخاب‌­هایی که لایه­‌هایی پنهان از زندگی آن­ها را نمایان می­‌سازد. فیلم­نامه­‌­ی این اثر که توسط خود جیلان با همراهی همسرش ابرو جیلان و ارکان کاسال نوشته شده، مخاطب را بین قصه یا ضدقصه بودن آن معلّق می‌­گذارد و با نوع اطلاعات‌دهی مینیمالش فضایی جدید برای مخاطب ملودرام که با پیشینه‌­ی تثبیت‌شده­‌ی ذهنی‌­اش به تماشای اثر نشسته فراهم می­‌کند. بر خلاف درام­‌های جدید­تر جیلان که کاملا دیالوگ‌محور هستند، سه میمون در سکوت اتّفاق می‌­افتد. جیلان با گذر هوشمندانه از عناصر به اصطلاح سانتی‌مانتال نظیر کلوز­آپ­‌های احساسی، صحنه‌­های کلیشه­‌ای و … مخاطب را به دوری از قضاوت و تماشای صرف زندگی انسانی دعوت می‌­کند. جیلان با تکیه بر تکنیک و سبک فردی‌­اش توانسته طرح یک‌خطی به ظاهر ساده و تکراری فیلم را جذاب بسازد؛ اما ممکن است برای مخاطبی که به درام‌­های پرحادثه و پرجنبش با ریتم تند علاقه دارد، سه میمون، خسته‌کننده به نظر برسد. با این وجود، درست با پایان یافتن فیلم است که تاثیر ویژه‌­ی آن بر مخاطب آشکار می­‌شود. از ویژگی‌­های جذاب سه میمون، می‌­توان به گذر از زمان‌­های مرده و نمایش مهم­ترین و تاثیر­گذارترین لحظات، پرداخت دقیق همه‌­ی شخصیت­‌های اصلی از ایّوب تا هاجر و اسماعیل و تکرار هوشمندانه‌­ی برخی از موقعیت‌ها که فرم دایره‌­ای در فیلم به وجود آورده، اشاره کرد.

بیشتر نماهای سه میمون در فضای داخلی خانه‌­ی ایّوب و هاجر می‌­گذرد که یک‌سوم ابتدایی آن ما را با خانه­‌ای کوچک که پنجره­ای زیبای روبه‌دریا دارد، مواجه می­‌کند و این باور را برایمان به وجود می­‌آورد که تمام این خانه‌­ی کوچک و آدم‌­هایش را می­‌شناسیم؛ اما با گذر زمان رفته‌­رفته مکان‌­های دیگری از خانه، مانند راه‌­پله، تراس و در نمای پایانی فیلم فضای پشت ساختمان را می‌بینیم که نمایی فرسوده و ناخوشایند دارد، درست مثل شخصیت‌هایش که با پیشرفت فیلم وجهه‌­های جدیدی از آن­ها دیده می­‌شود و حتی با برادری مرده مواجه می‌­شویم که روح او در کنار ایوب و اسماعیل زیست می‌کند و برای مخاطبان، خبر از دیرینگی این حال بد در بین اعضای این خانه می‌­دهد. از زیباترین لحظات فیلم بازگشت هاجر به خانه پس از ملاقات با سروت است. زمانی­ که هاجر متوجه یک زیبایی فراموش‌شده در خود می‌­شود و به ساق پا­ی­ خودش خیره نگاه می‌­کند و نگاه نگران اسماعیل که خبر از آینده‌­ای ناخوشایند می‌­دهد. چشم­‌هایی که سکوت را می‌­شکنند تا روایت جدیدی از زندگی را نمایش دهند. از نقاط قوت فیلم، بازی خدیجه اصلان در نقش هاجر و احمد رفعت شونگار در نقش اسماعیل است، که دریکی از تاثیر­گذارترین سکانس­‌ها که اسماعیل و هاجر مقابل هم قرار گرفته‌­اند، تمام اتفاق آن لحظه را بدون رد و بدل شدن دیالوگ، تنها در نگاه و چهره‌­ی بازیگرها می‌­بینیم.

نام فیلم اشاره به سه میمون سمبلیک فرهنگ ژاپنی دارد که هر کدام بیان­گر موضوعی است؛ شر نگو ، شر نشنو و شر نبین. اسماعیل نماد میمونِ شر نبین است که خطای مادر را نادیده گرفته است. هاجر به میمون شر نشنو اشاره دارد، که به اعتراف اسماعیل واکنش نشان نمی­‌دهد و آن را نشنیده می‌­گیرد. و درآخر، ایّوب همان میمون شر نگو است که دهانش را برای گفتن حقیقت بسته نگه می‌­دارد. در نهایت کارگردان با تأکید بر اینکه هر کس مسئول اعمال خودش است، بین ما و شخصیت‌­ها فاصله‌­ای قرار می­‌دهد تا به خوبی آن­هارا نظاره کنیم و فارغ از قضاوت با آنها همراه شویم.